[Zero]

Witam serdecznie.
Pytanie moje dotyczy urlopu okolicznościowego zgodnie z art.145 ust.2
Kiedy i w jakich okolicznościach można udzielić funkcjonariuszowi w/w urlopu jeżeli posiada urlop wypoczynkowy , który jak sama nazwa wskazuje służy do wypoczynku.
Nadmienię jednocześnie , że cyklicznie muszę konsultować swoją córkę u lekarza gdyż miała operację usunięcia nowotworu złośliwego.
Napisałem do dyrektora o w/w urlop i dostałem odpowiedź odmowną gdyż posiadam urlop wypoczynkowy.
Pozdrawiam proszę o odpowiedź

Właściwie to sam odpowiedziałeś na to pytanie - można, a nie przysługuję lub należy. Z tego co piszesz to dyrektor podziela Twoją argumentację, że urlopu można Ci udzielić, ale uzależnia to od spełnienia warunku, braku innych dni wolnych do wykorzystania. Czy słusznie czy też nie to kwestia polemiki...ma takie prawo, odwołanie nie przysługuje.

W razie potrzeby udostępniam komentarz do Ustawy.

Art. 145. 1. Funkcjonariuszowi udziela się na jego wniosek płatnego urlopu okolicznościowego z tytułu przeniesienia z urzędu do dalszego pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej, jeżeli z przeniesieniem wiąże się zmiana zamieszkania, w wymiarze 5 dni.
2. Funkcjonariuszowi można udzielić na jego wniosek płatnego urlopu okolicznościowego na załatwienie szczególnie ważnych spraw osobistych lub rodzinnych, w wymiarze 3 dni w roku kalendarzowym.
 
1. Artykuł 145 dotyczy instytucji urlopu okolicznościowego. Ustawa o Służbie Więziennej nie zawiera definicji legalnej urlopu okolicznościowego, natomiast w literaturze przedmiotu definiuje się ogólnie to pojęcie jako okres, na który pracodawca lub podmiot służbowy udziela zatrudnionemu zwolnienia od pracy w związku z zajściem okoliczności normatywnej warunkującej takie zwolnienie (por. T. Kuczyński, E. Mazurczak- Jasińska, J. Stelina, Stosunek służbowy R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel (red.), System Prawa Administracyjnego, t. 11…, s. 397). Zgodnie z ust. 1 komentowanego artykułu funkcjonariuszowi obligatoryjnie udziela się na jego wniosek płatnego urlopu okolicznościowego z tytułu przeniesienia z urzędu do dalszego pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej, jeżeli z przeniesieniem wiąże się zmiana zamieszkania, w wymiarze pięciu dni. Z wykładni językowej tej regulacji wynika, że udzielenie płatnego, obligatoryjnego urlopu okolicznościowego następuje po spełnieniu łącznie trzech przesłanek: funkcjonariusz złoży wniosek o udzielenie przedmiotowego urlopu, zostanie przeniesiony z urzędu do dalszego pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej, a ponadto z przeniesieniem tym wiąże się zmiana miejsca zamieszkania. A contrario, jeżeli z przeniesieniem służbowym nie wiąże się zmiana miejsca zamieszkania, urlop okolicznościowy, mimo spełnienia dwóch wcześniejszych przesłanek, nie będzie przysługiwał funkcjonariuszowi. Przedmiotowy wniosek może mieć zarówno formę pisemną, jak i ustną (aczkolwiek dla celów dowodowych wskazana byłaby forma pisemna). Dopuszczalność złożenia wniosku w formie ustnej wynika nie tylko z literalnego brzmienia omawianego przepisu, lecz także z wykładni systemowej. Warto bowiem zwrócić uwagę, że jeśli intencją ustawodawcy jest, by wniosek funkcjonariusza miał wyłącznie formę pisemną, wskazuje on na to wyraźnie (por. np. art. 147 ust. 1 ustawy o SW). Co do wyrażenia „inna jednostka organizacyjna” należy je odczytywać w kontekście art. 8 ust. 1 ustawy o SW, zgodnie z którym jednostkami organizacyjnymi Służby Więziennej są Centralny Zarząd Służby Więziennej, okręgowe inspektoraty Służby Więziennej, zakłady karne i areszty śledcze, Centralny Ośrodek Szkolenia Służby Więziennej oraz ośrodki szkolenia Służby Więziennej i ośrodki doskonalenia kadr Służby Więziennej.
 
2. Ustęp 2 dotyczy z kolei płatnego urlopu okolicznościowego fakultatywnego, którego ewentualne przyznanie wiąże się z istotnymi sprawami osobistymi lub rodzinnymi. Stosownie bowiem do tego przepisu funkcjonariuszowi można udzielić na jego wniosek płatnego urlopu okolicznościowego na załatwienie szczególnie ważnych spraw osobistych lub rodzinnych, w wymiarze trzech dni w roku kalendarzowym. Warto przy tym zauważyć, że w unormowaniu tym ustawodawca posłużył się wyrażeniem „w wymiarze 3 dni w roku kalendarzowym”, a więc teoretycznie funkcjonariuszowi może być udzielony urlop dodatkowy periodycznie co roku na załatwienie szczególnie ważnych spraw osobistych lub rodzinnych. Taka konstrukcja fakultatywnego urlopu okolicznościowego różni go od obligatoryjnego urlopu okolicznościowego (por. ust. 1 niniejszego artykułu), gdzie prawodawca posłużył się wyrażeniem „w wymiarze 5 dni”.
 
Zwrot „szczególnie ważne sprawy osobiste lub rodzinne” jest typowym określeniem nieostrym, czyli takim, którym ustawodawca posługuje się w celu zapewnienia elastyczności aktowi normatywnemu. Posłużenie się określeniami nieostrymi przenosi część ciężaru rozstrzygania danej kwestii na organy stosujące prawo, które dopiero na tle konkretnej sprawy mogą ocenić, czy dany stan odpowiada danej regulacji ustawowej (por. G. Wierczyński, Komentarz do zał. § 155 rozporządzenia w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”, LEX/el. 2009). Wobec tego trzeba stwierdzić, że to podmiot służbowy będzie dokonywał oceny, czy na tle konkretnej sprawy zachodzą szczególnie ważne sprawy osobiste lub rodzinne będące podstawą do udzielenia funkcjonariuszowi fakultatywnego urlopu okolicznościowego w wymiarze trzech dni w roku kalendarzowym. Należy jednak zauważyć, że nawet zaistnienie po stronie funkcjonariusza „szczególnie ważnych spraw osobistych lub rodzinnych” nie obliguje podmiotu służbowego do udzielenia mu urlopu okolicznościowego, gdyż ustawodawca w omawianej regulacji posłużył się zwrotem „można udzielić”. Uprawnienie do przedmiotowego urlopu powstaje zatem dopiero z chwilą jego przyznania na mocy jednostronnego aktu przełożonego służbowego (zob. T. Kuczyński, E. Mazurczak-Jasińska, J. Stelina, Stosunek służbowy R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel (red.), System Prawa Administracyjnego, t. 11…, s. 397–398). W kontekście omawianej regulacji warto  także podnieść, że przepisy innych ustaw pragmatycznych co do zasady również nie określają, jakie przypadki można uznać za ważne sprawy osobiste lub rodzinne. Wyjątkiem jest tutaj art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1712 z późn. zm.), zgodnie z którym takimi okolicznościami są zawarcie związku małżeńskiego, urodzenie się dziecka, ślub dziecka własnego, przysposobionego, pasierba, dziecka obcego przyjętego na wychowanie i utrzymanie, w tym także w ramach rodziny zastępczej, pogrzeb małżonka, dziecka, rodziców, rodzeństwa, teściów, dziadków i opiekunów oraz innej osoby pozostającej na utrzymaniu funkcjonariusza lub pod jego bezpośrednią opieką (por. P. Szustakiewicz, Stosunki służbowe funkcjonariuszy…, s. 185).